Conto de Nadal

Os invernos no norte de Europa son escuros, como unha noite moi longa na que case que non se albisca o sol, na que un se recolle na casa, porque vai frío e as rúas están cheas de neve e xeo. Pero cando a noite é máis pecha, como por un milagre, todo se enche de luz: co mes de decembro chega o Nikolaus, cargado de lambetadas e do sol do seu Mediterráneo natal. Entón a xente coloca luces de cores nas ventás e nas portas, nas árbores, nas rúas. Semella que as cidades, tan hostís, se volven máis acolledoras, se van enchendo amodo da calor do Glühwein, ese viño quente dos mercadiños de Nadal. O un de decembro, cando os mercadiños aparecen en todas as prazas, os cativos estrean tamén o Adventskalender: cada mañá abren unha das súas xanelas, 24 en total, ata que acadan a última o día de Noiteboa. Detrás desa última portiña atopan un meniño que disque é Deus.

Pero este conto de Nadal non aconteceu en Alemaña. É un conto de Nadal galego. Un conto que non é meu, que só transcribo tal e como mo contaron. Había unha rapaza que vivía nunha pequena vila. Traballaba nunha tenda. Era principios de decembro, achegábase o Nadal, e a rapaza sentiu aquel ano algo que nunca antes sentira: que realmente, en verdade, Deus se achegaba. E ela agardábao con arela, devecía no seu interior por atoparse con El. Unha mañá entrou un home descoñecido na tenda, un forasteiro, con aspecto desleixado: delgadiño, sen dentes, non moi ben vestido. Para recoñecer a Deus un ten que estar atento ao mundo, ten que ser quen de velo de verdade, sen trabas, e iso sabíao a rapaza: nese intre esqueceuse de si mesma e ollou o home. Entón tivo unha especie de intuición, que era á vez seguridade; percibiu que naquela persoa estaba Deus. O home colleu unhas poucas cousas e foi pagar. A rapaza, que sabía da calor das palabras, preguntoulle onde vivía, que facía, interesouse por el. O home volveu ao día seguinte, e ao outro; gustaba de estar aló, porque aló se sentía acollido, sentía que era alguén, e buscaba sempre un momento para achegarse. As conversas foron facéndose cada vez máis longas, e a rapaza foi coñecéndoo: chamábase Carlos, traballaba para unha familia que non era a súa, coidando as leiras e os animais doutros, vivindo de prestado nunha casa allea. Se cadra por iso ás veces Carlos se enfadaba co mundo e só quería bater en todo o que había ao seu redor.

Unha mañá Carlos despediuse da rapaza. Tiña que marchar ao hospital, ían operalo. A rapaza prometeu que o visitaría, pero aos dous días Carlos volveu aparecer pola tenda. Ela aledouse, se tan cedo o deixaran marchar é que todo fora ben. Pero a realidade era outra: o mal estaba tan espallado que xa non tiña xeito facer a operación. Carlos contoullo á rapaza, e ela entón faloulle, sen pensar nin preparar o que dicía, con palabras que semellaban non vir dela. E en el empezou agromar unha paz e unha confianza na vida que antes, cando a morte estaba inda lonxe, nunca sentira.

Chegou o Nadal e Carlos deixou de ir á tenda. A rapaza soubo que o seu estado empeorara e o ingresaran no hospital. Cando o foi visitar, Carlos estaba inconsciente, pero ela faloulle igual, deixou que saíran palabras cálidas da súa boca, rozoulle a man amodiño, con suavidade. E nese intre, el reaccionou: moveu levemente a man, debuxou un feble sorriso nos beizos. E entón ela descubriu algo, viu que naquel aloumiño case que imperceptible, tan pequeno e fráxil coma un meniño, nacera Deus, o Deus polo que ela agardara. O Deus polo que Carlos xa non agardaba mais que tamén atopou.

Almudena Otero para CdG