Camiñando

Un día do último novembro tivemos un extraordinario solpor. Eu paseaba por un campo, onde nace un pequeno regato, cando o sol ao cabo atinxiu, xusto antes de se pór, e logo dun día frío e gris, un estrato claro no horizonte, e a máis suave e brillante luz matinal do sol caeu sobre a herba seca, sobre as pólas das árbores do horizonte oposto e sobre as follas das matas de carballos do outeiro, mentres as nosas sombras alongadas se proxectaban no prado cara ao leste, como se fósemos as únicas pexas nos seus raios. Tal era a luz que non a poderiamos ter imaxinado un momento antes, e o ar tamén era tan morno e sereno que nada faltaba para facer un paraíso daquel prado. Cando nos decatamos de que non se trataba dun fenómeno illado que nunca máis se fora a repetir, senón que acontecería sempre, nun infindo número de tardes, e que acariñaría e acougaría até á derradeira crianza que por alí pasase, volveuse aínda máis glorioso.

O sol recóllese sobre algún prado retirado, onde non se ven casas, con toda a gloria e esplendor que prodiga sobre as ciudades, e talvez como nunca antes o fixera; apenas hai unha solitaria gatafornela coas asas douradas na súa luz, ou só un rato do almiscre ollando dende o seu tobo; e hai un pequeno regato de reflexos escuros no medio da braña, comenzando un meandro que circunda sinuosa e lentamente un toco en descomposición. Camiñabamos nunha luz tan pura e brillante, que douraba herba e follas secas, tan suave e serenamente escintilante, que pensei nunca antes terme bañado en semellante chorro de ouro, carente de toda ondulación ou murmurio. A cara oeste dos bosques e as elevacións resplandecían coma os confíns do Elíseo, e o sol nas nosas costas semellaba un pastor xentil guiándonos para a casa á tardiña.

Así vagamos cara á Terra Santa, até que un día o sol brille con tanta intensidade coma nunca o fixo; brille talvez nas nosas mentes e corazóns, e ilumine completamente as nosas vidas cunha inmensa luz que nos faga acordar, tan cálida, serena e dourada coma un outeiro no outono. 

Henry David Thoreau 

THOREAU, H. D. (2012). Camiñando. Rianxo: Axouxere.

Fotografía: Ansel Adams